Tomasz z Akwinu, Suma teologiczna – opracowanie. Summa teologiczna jest jednym z najważniejszych dzieł o charakterze filozoficzno-teologicznym Tomasza z Akwinu. Stanowi także główne dzieło średniowiecznej filozofii. Księgi powstawały w latach 1268-1273. Zamiarem autora było stworzenie streszczenia teologii przeznaczonej dla Tomasz z Akwinu. Św. Tomasz z Akwinu (1224/1225-1274), doktor Kościoła. Urodził się pod koniec roku 1224 lub na początku 1225 na zamku w Roccasecca, w diecezji i hrabstwie Aquino, w okręgu Neapolu. Był najmłodszym synem hrabiego Landulfa i Teresy (wg niektórych źródeł Teodory). Gdy miał 5 lat, rodzice posłali go na wychowanie do Dla średniowiecz- nego teologa, którym jest św. Tomasz z Akwinu, to kwestia ukazania pierwszeństwa autorytetu boskiego, który zawsze jest prima auctori- tas, a dopiero potem roli autorytetu w teologii, która jest nauczaniem mądrości nieprzemijającej7. W przypadku książki 12 lekcji św. Tomasza z Akwinu. Duchowa mądrość na burzliwe czasy rok wydania to 2022. Oznacza to, że odpowiedź na powyższe pytanie jest taka, że książkę wydano w zeszłym roku, czyli w 2022. Oznacza to także, że książka 12 lekcji św. Był człowiekiem postawnym, korpulentnym, na pewno nie przypominał jednak grubego cherubina z legendy. Miał jasne oczy – mówiło się, że jego wzrok zdawał się przenikać w głąb ludzkiej duszy. Ojciec Tomasz z Akwinu był spokojnym i cichym zakonnikiem, którego głos kontrastował z jego posturą. Urodzony 22 listopada 1224 roku w Rocasecca w południowo-wschodniej Italii, w […] Zajęcia czwarte Filozofia scholastyczna, spór o powszechniki. Teoria poznania i etyka św. Augustyna. Filozofowie arabscy – Awicenna, Awerroes. Dowody na istnienie Boga, odróżnienie teologii od filozofii, byt rzeczywisty i byt możliwy św. Tomasza z lndR. Religia, filozofia, nauka 23,00 zł Marie-Dominique Chenu Książka nowa, lekkie ślady leżakowania na półce. Rok wydania: 1997 Wydawnictwo: Wydawnictwo Znak Rodzaj okładki: Miękka Wymiar: Ilość stron: 182 Brak w magazynie Opis Opis Przystępnie, a zarazem w pełni kompetentnie napisana przez jednego z najwybitniejszych teologów francuskich XX wieku monografia o sylwetce i dziele Tomasza z Akwinu. Tekst autora przeplatany jest fragmentami z pism samego św. Tomasza oraz dokumentami z jego epoki. Podobne produkty Zdobywanie fortuny Kopmeyer książka nowa Oprawa twarda Wydanie: pierwsze Pierwsze wydanie: 2015-07-09 ISBN: 978-83-111-3738-7 EAN: 9788311137387 Liczba stron: 224 Format: 130x200mm 9,30 zł Dodaj do koszyka Tradycyjne przyprawy Domowy wyrób. Przyprawy, zioła rośliny lecznicze i mieszanki przypraw Eleonora Trojan Egzemplarz nowy Wydawnictwo AA Oprawa: Twarda Rok wydania: 2011 Ilość stron: 155 Format: 17x24 cm 10,50 zł Dodaj do koszyka Praktyczne metody osiągania sukcesów Kopmeyer, Praktyczne metody osiągania sukcesów Egzemplarz używany, ogólny stan bardzo dobry, na początku książki trochę ręcznych podkreśleń. Wydawnictwo: Bellona Liczba stron: 448 11,50 zł Dodaj do koszyka Lessons I’ve learned Lessons I've learned Davina McCall Egzemplarz używany, stan bardzo dobry Okładki twarde, stron 293. 9,50 zł Dodaj do koszyka No i wszystko jasne “W odniesieniu do natury partykularnej kobieta jest czymś niedoszłym i niewydarzonym. Czemu? Bo tkwiąca w nasieniu siła czynna zmierza do utworzenia czegoś doskonałego: podobnego do siebie co do płci męskiej. A że rodzi się kobieta, dzieje się to albo z powodu słabości siły czynnej, albo z powodu jakiejś niedyspozycji materii, albo też spowodowało to coś z zewnątrz, np. wiatry południowe, o których [Filozof] pisze, że są wilgotne”. “Wartość kobiety polega na jej zdolnościach rozrodczych i możliwości wykorzystania do prac domowych” Tomasz z Akwinu Święty Tomasz z Akwinu (ok. 1226 – 1274) był filozofem scholastycznym, teologiem, członkiem zakonu dominikanów. Był jednym z najwybitniejszych myślicieli w dziejach chrześcijaństwa. Jest świętym Kościoła katolickiego i jednym z doktorów Kościoła. Kim był św. Tomasz z Akwinu? Życiorys ŚwiętegoŚw. Tomasz z Akwinu – najważniejsze dziełaŚw. Tomasz z Akwinu – patronŚw. Tomasz z Akwinu – kultBibliografia Kim był św. Tomasz z Akwinu? Życiorys Świętego Św. Tomasz z Akwinu urodził się ok. 1226 roku w Roccasecca pod Neapolem, jako syn Landulfa i Teodory. Gdy miał 5 lat został oddany jako oblat benedyktynom w Monte Cassino. Wychowywał się u nich. Nauczyciele byli zdziwieni jego postępami, prześcignął wszystkich kolegów zarówno w nauce, jak i w ćwiczeniu cnoty. Później opuścił klasztor i udał się do Neapolu, gdzie studiował na tamtejszym uniwersytecie. Tam zapoznał się z niedawno założonym przez św. Dominika Zakonem Kaznodziejskim. Bez wiedzy rodziców w 1243 roku wstąpił do dominikanów. Krok ten spotkał się z dezaprobatą rodziny, która wszelkimi sposobami usiłowała skłonić go do opuszczenia zakonu. Źródła mówią o uwięzieniu go przez braci, próbie skuszenia go kobietą lekkich obyczajów, a także wysłaniu do niego siostry Marotty, do której Święty tak przemówił, że sama wstąpiła do benedyktynek. Św. Tomasz z Akwinu został wysłany przez przełożonych na studia do Paryża, a następnie w roku 1248 do Kolonii, gdzie wykładał na tamtejszym uniwersytecie głośny uczony dominikański, św. Albert Wielki. Koledzy przezywali św. Tomasza „głuchym wołem” z powodu cichego kroku i olbrzymiej postury; w gruncie rzeczy należał do bardzo zdolnych studentów. Po chlubnym ukończeniu studiów, św. Tomasz został wysłany przez przełożonych do Paryża, aby na Sorbonie wykładał teologię. Wszystkich zadziwiał jasnością wykładów, wymową oraz głębią. Stworzył własną metodę, w której najpierw wysuwał trudności i argumenty przeciw danej prawdzie, a potem je zbijał kolejno i dawał pełny wykład. W Paryżu zaszczycał go przyjaźnią król, św. Ludwik, który często zapraszał go na obiady. Wskutek intryg, które przeciwnicy dominikanów rozbudzili na Sorbonie, po siedmiu latach wrócił do Włoch. W 1260 roku podczas kapituły generalnej został mianowany kaznodzieją. W 1261 roku został wezwany przez papieża Urbana IV do Rzymu, aby nauczał na dworze papieskim. Czynił to do 1265 roku. Św. Tomasz stanowczo uchylał się od przyjęcia jakiejkolwiek godności kościelnej. Papież Klemens IV ofiarował mu arcybiskupstwo Neapolu, ale i tę propozycję odrzucił. Na przestrzeni lat 1265-1267 uczył w szkole swego zakonu w Rzymie, a w latach 1267-1268 przebywał we Viterbo jako kaznodzieja papieski. Kiedy ucichła burza w Paryżu, ponownie został wysłany przez przełożonych do Paryża, jako czołowy teolog zakonu. Nauczał tam w latach 1269-1272 i zwalczał awerroistów, tzn. wyznawców doktryny filozoficznej, która opierała się na interpretacjach myśli Arystotelesa dokonanych przez Ibn Ruszda (Awerroesa). Następnie powrócił do Włoch, aby w latach 1272-1274 wykładać na uniwersytecie w Neapolu. W tym czasie kapituła generalna zobowiązała go, aby zorganizował teologiczne studium generale dla zakonu. Na miejsce tych studiów Święty upatrzył sobie Neapol. W 1274 roku papież bł. Grzegorz X zwołał sobór powszechny w Lyonie, który znany jest pod nazwą Sobór Lyoński II. Święty Tomasz z Akwinu umarł w drodze po krótkiej chorobie. Zmarł we Fossanuova dnia 7 marca 1274 roku. Tomasz z Akwinu został kanonizowany w 1323 roku przez papieża Jana XXII. W 1567 roku został ogłoszony doktorem Kościoła. Św. Tomasz z Akwinu – najważniejsze dzieła Św. Tomasz z Akwinu był nazywany „największym świętym wśród uczonych i największym uczonym pośród świętych”. Był teologiem i filozofem, człowiekiem niezwykłej dobroci serca, głębokiej pobożności i świętości życia. Jego spuścizna literacka jest olbrzymia. Niewiarygodne, że wśród tak wielu zajęć napisał dziesiątki tomów, w których zadziwia uniwersalizm podejmowanych zagadnień i głębia ich wyjaśnień. Wyróżniał się nie tylko analitycznym umysłem, ale także syntetycznym. Dał panoramę całej nauki filozofii i teologii katolickiej w zdumiewająco zwartym systemie, który nazwano „tomizmem”. Pracę naukową uważał za nabożeństwo, za służbę Bożą. Do najważniejszych dzieł Świętego należą: Summa contra gentiles (Suma przeciwko poganom, zwana także Summą filozoficzną), Kwestie dysputowane, Komentarz do sentencji Piotra Lombarda, Summa teologiczna, Komentarze do niektórych ksiąg Pisma świętego oraz do dzieł Arystotelesa. Św. Tomasz z Akwinu był także uzdolnionym poetą. Zostawił piękne teksty liturgiczne do brewiarza i mszału na uroczystość Bożego ciała. Św. Tomasz z Akwinu – patron W 1880 roku św. Tomasz z Akwinu został ogłoszony przez papieża Leona XIII patronem szkół katolickich. Św. Tomasz z Akwinu – kult Relikwie Świętego w 1368 roku przeniesiono z Fossanuova do Tuluzy. Wówczas dokonano ich podziału. Prawe ramię otrzymali dominikanie w Paryżu, natomiast relikwie głowy podarowano do Solerno. Relikwie z Tuluzy zbezczeszczone w 1562 roku przez kalwinów i w 1779 roku przez rewolucję francuską, przeniesiono do St. Sernin a część podarowano do Fossanuova. Znaczna część jego śmiertelnych szczątków znajduje się także w Priverno. Z kolei jego cela klasztorna w Neapolu została zamieniona na kaplicę. Można tam zobaczyć dzwonek, którym posługiwał się podczas wykładów oraz relikwię jego lewego ramienia. Wspomnienie liturgiczne św. Tomasza Apostoła w Kościele katolickim odbywa się dnia 28 stycznia. Bibliografia Biskup Karol Radoński, Święci i błogosławieni Kościoła katolickiego, Księgarnia św. Wojciecha, 1947 Ks. Wincenty Zaleski SDB, Święci na każdy dzień, Wydawnictwo Salezjańskie, Łódź 1982 O. Hugo Hoever, Żywoty Świętych Pańskich, Warmińskie Wydawnictwo Diecezjalne, Olsztyn 1995 Grafika: Carlo Crivelli, 1476 rok, domena publiczna Ciekawe artykuły: Niezwykły życiorys: Polub nas: Tagi: Całość nauki Kościoła o kobiecie jest streszczona w Katechizmie Kościoła katolickiego: „Mężczyzna i kobieta są stworzeni, to znaczy chciani przez Boga, z jednej strony w doskonałej równości osoby ludzkiej, a z drugiej strony, w ich byciu mężczyzną i kobietą. 'Bycie mężczyzną', 'bycie kobietą' jest rzeczywistością dobrą i chcianą przez Boga: mężczyzna i kobieta mają nieutracalną godność, która pochodzi wprost od Boga, ich Stwórcy. Mężczyzna i kobieta mają taką samą godność, zostali stworzeni 'na obraz Boga'. W swoim 'byciu mężczyzną' i 'byciu kobietą' odzwierciedlają oni mądrość i dobroć Stwórcy”91. Nauka Jezusa i szybki rozwój chrześcijaństwa były rewolucją duchową w zachodnim kręgu kulturowym, a później w innych rejonach świata. Poprzez akcentowanie świętości ludzkiego życia i godności każdej osoby ludzkiej chrześcijaństwo, jako religia miłości, otwierała nową perspektywę dla szerokich kręgów społecznych, w tym także wcześniej marginalizowanych. Była to radykalna zmiana, także w stosunku do żydowskiego pojmowania łaskawości Bożej, mierzonej dotychczas dobrami materialnymi, liczebnością potomstwa, zwłaszcza męskiego i długością życia. Chrześcijaństwo stało się „religią kobiet”, zważywszy na ich znaczącą rolę, jaką odegrały w Ewangelii i w początkach Kościoła. Nauka Ojców Kościoła pogłębiła refleksję nad miejscem kobiet w społeczności. Św. Augustyn uczył, że człowiek jest istotą płciową z woli Boga, a każda płeć ma właściwą sobie godność i prawo do nadziei zbawienia. W Raju zarówno prokreacja, jak i podległość mężczyźnie, nie będą przykre tak, jak na tym świecie. Grzech Ewy nie jest większy niż grzech Adama, a oboje zgrzeszyli przede wszystkim pychą. Grzech Adama okazał się jednak gorszy w skutkach92. Nauka o grzechu pierworodnym była ważna dla dyskusji nad miejscem kobiety w świecie, gdyż oskarżano ją o bycie źródłem upadku człowieka, postrzegano lękliwie jako miejsce pokusy. Do początków XX wieku w myśli wielu teologów cielesność kobiety budziła odrazę. Panował strach przed kobietą, a duchowość rozwijała się w atmosferze lęku przed nieczystością. Szatan atakował wprawdzie także mężczyzn, ale kobiety były rzekomo wobec niego słabsze93. Wielokrotnie powtarzano myśli zawarte w dziele Tertuliana De cultu feminarum: „Kobieto, rodzisz w bólu i cierpieniu. Ty podlegasz swemu mężowi i on jest twoim panem. Zapomniałaś, że jesteś Ewą? Trwa ciągle jeszcze na tym świecie wyrok Boga przeciwko twojej płci. A więc z konieczności żyjesz jako oskarżona. Ty jesteś bramą diabła. Ty złamałaś pieczęć Chrystusa! Ty jako pierwsza opuściłaś prawo Boże! Ty ogarnęłaś tego, którego diabeł nie mógł tknąć! Ty tak sprawnie zwyciężyłaś mężczyznę, obraz Boga! Twoja cena, śmierć, kosztowała śmierć Syna Bożego”94. Kult Maryi, który narastał od IV wieku, łączył się z przekonaniem, że życie Maryi Bogarodzicy zmazało ciężar winy ciążący na kobiecie. Przekonanie o winie kobiety było jednak nadal elementem duchowości i formacji chrześcijańskiej. Małżeństwa zawierano raczej z rozsądku, jako ucieczkę przed pokusą grzechu. Każde współżycie seksualne zdawało się być grzeszne, chociaż w małżeństwie było traktowane jako grzech lekki. Pomimo tych stereotypowych wizji kobiety, średniowiecze wydało kilka wybitnych intelektualistek, jak np.: Roswitha z Gandersheim, Hildegarda z Binden, Mechtylda z Magdeburga, Juliana z Norwich, Herrad z Hohenburga i wiele innych. Hildegarda z Binden (ogłoszona przez papieża Benedykta XVI Doktorem Kościoła) ukazała szeroką wizję jedności i wzajemnych powiązań Boga z wszystkimi elementami kosmosu i człowieka. Podkreślała znaczenie roli i ważności żeńskiego elementu w kosmosie95. Św. Tomasz z Akwinu zdecydowanie odrzucał umieszczenie kobiety w obszarze zła. Wskazywał raczej na obszar nieco niższego, ale koniecznego dobra. Nauczał, że „jak na doskonałość świata składają się różne stopnie rzeczy, tak również i na doskonałość ludzkiej natury składa się różność płci”96. Czasy odrodzenia na nowo odsłoniły wielkie możliwości intelektualne i twórcze kobiety. Zaczęto doceniać wagę ich kształcenia. Pojawiły się kobiety o dużych zdolnościach literackich (Cassandra Fedele, Victoria Colona), ale też politycznych (Katarzyna Sforza), a także sprawujących mecenat kulturalny (Izabela Gonzaga, Izabela Aragońska). Ideałem kobiety zaczęła stawać się viagro — kobieta mężna, dążąca do wszechstronnego rozwoju indywidualnego, doskonałości, a nawet sławy. Łączyła ona typowe „kobiece”, jak i „męskie” zalety, uważane dotąd za dostępne tylko mężczyznom97. Reformackie dowartościowanie rodziny często łączyło się z nowym docenieniem roli kobiety jako matki, lecz także z sakralizacją roli ojca. Prowadziło to do pojawienia się nowego paternalizmu i wykreowania wzoru ojca jako zasadniczego, surowego i żądającego bezwzględnego posłuszeństwa, także od swej żony98. Oświecenie przyniosło dalsze podkreślenie różnicowania płci, ich ról społecznych, a także odsaperowanie ich w życiu publicznym. Idealna kobieta — czuła i troskliwa, miał być opiekunką domowego ogniska, skromną, praktyczną i cierpliwą gospodynią, w pełni oddaną dzieciom i mężowi99. Myśl chrześcijańska przez całe wieki pielęgnowała ideę małżeństwa, jako związku kobiety i mężczyzny, jako dar, jakim Bóg obdarzył człowieka widząc jego pierwotną samotność. Mężczyzna rozpoznał niewiastę jako istotę sobie najbliższą (por. Rdz 2,18-23). Biblia w tym obrazie wyraża prawdę, że mężczyzna i kobieta zostali stworzeni wzajemnie dla siebie, a ich powołaniem jest ścisłe zjednoczenie we wspólnocie życia100. Małżeństwo jest powołaniem od Boga, które nie wskazuje, która z osób, tworzących jedność małżeńską, jest „ważniejsza”, czy „bardziej poddana”. Ideałem jest ich jedność, w praktyce budowana na różne sposoby. Prymas Tysiąclecia podkreśla ten paradoks słowami: „Maryja — kobieta nie napisała ani jednej Ewangelii, ale wykarmiła Słowo Boże”101. Kobiecość i wynikające z tego macierzyństwo — naturalne i „duchowe”, niesie z sobą piękno, mądrość i prawdę o życiu człowieka. Nigdy nie jest niwelowane, przybierając z wiekiem coraz to nowe postacie i formy realizacji102. Powołanie kobiety do macierzyństwa nie wyklucza jej troski o znajdywanie nowych obszarów realizacji społecznej, w tym także w ekonomii, polityce czy w kulturze. Humanizacja kultury wymaga, by w niej integrowały się elementy wnoszone przez kobietę i mężczyznę. W przypadku ekonomii jest to integracja tego, co „zimne”, merkantylne i prawne (typowo męskie), z tym, co jest „gorące” — solidarność, troska, miłość, która przekracza granice sprawiedliwości rozdzielczej. Udział kobiet w tym procesie może być wyjątkowy103. Wobec kryzysu współczesnego świata, który obejmuje różne jego obszary, refleksja nad rolą kobiety może mieć bardzo ważne znaczenie. Nauka Kościoła na temat kobiecości w pełni jest zbieżna z oczekiwanym interesem społecznym i przyszłością świata104. 91 Katechizm Kościoła Katolickiego, nr 369, Pallottinum, Poznań 1994, s. 94. 92 Por. A. Maćkowska, Obraz kobiety w komentarzach do Księgi Rodzaju św. Augustyna, „Verbum Vitae”, 2011, nr 19, s. 207—232. 93 J. Petry Mroczkowska, Feminizm — antyfeminizm. Kobieta w Kościele, Wydawnictwo WAM, Kraków 2012, s. 15—16. Por. J. Delumeau, Grzech i strach: poczucie winy w kulturze Zachodu XIII—XVIII w., tłum. A. Szymanowski, Volumen i PAX, Warszawa 1994. 94 Tertulian, De cultu Feminarum, Ks. I, 1—3. Por. E. Wipszycka, Kościół w świecie późnego antyku, PIW, Warszawa 1994, s. 278 n. 95 M. Uliński, Kobieta i mężczyzna. Dzieje refleksji filozoficzno-społecznej, Ureus, Kraków 2001, s. 55—70. 96 Tomasz z Akwinu, Summa teologiczna, 1. Zagadnienie 99 A 2, Odp., t. 7: Człowiek, tłum. P. Biełch, Londyn, bd., s. 180. Por. M. Czekała, Apoteoza wstydu w filozofii św. Tomasza z Akwinu, „Człowiek w Kulturze”, 2002, nr 14, s. 211—227. 97 Por. J. Burchardt, Kultura Odrodzenia we Włoszech, tłum. M. Kreczkowska, PIW, Warszawa 1991, s. 239—242. 98 Por. Elstein, Public Man. Private Women, Oxford 1975, s. 84—85 nn. 99 Por. Condorcet, Szkic obrazu postępu ducha przez dzieje, tłum. E. Hartley, PWN, Warszawa 1957, s. 236 nn. 100 J. Holeksa, Rodzina między biologią a teologią, dz, cyt., s. 91— 96. 101 S. Wyszyński, Kobieta w Polsce współczesnej, Pallottinum, Poznań 1978, s. 99. 102 A. Noyszewska, Najcenniejsze cechy matki... z wybranych, współczesnych dokumentów Kościoła katolickiego, „Pedagogika Katolicka”, 2010, nr 6, s. 186—190. Por. M. Braun-Gałkowska, Nauczanie Jana Pawła II o kobietach, Warszawa 1989. 103 Por. di Nicola, Pekin i okolice. Kobieta w nauce społecznej Kościoła, „Społeczeństwo”, 1995, nr 4, s. 691—693. 104 P. Serafin, Struktura kryzysu rodziny, „Niedziela”, 2014, nr 40, s. 14—15. opr. ab/ab © 2022 Projekt i wykonanie serwisu | Andrzej Zykubek

św tomasz z akwinu o kobietach